Virginia Woolf was een Britse schrijfster en feministe. Tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog was Virginia een belangrijk figuur in de schrijfwereld in Londen. Ze was lid van de Bloomsburygroup.
Viriginia Woolf werd op 25 januari 1882 in Londen geboren als Adeline Virginia Stephen. Haar ouders waren sir Leslie Stephen en Julia Prinsep Duckworth.
Virginia’s vader, Leslie was een historicus, schrijver, criticus en bergbeklimmer. Ook was hij de oprichter en redacteur van het woordenboek Nationale Biografie. Virginia’s moeder Julia was een klassieke schoonheid, geboren in Brits-Indië. Samen met haar moeder verhuisde ze naar Engeland waar Julia als model voor Pre-Raphaelite schilders werkte. Dit waren Engelse kunstenaars in het Victoriaanse tijdperk, die zich afzetten tegen de academische kunst en terug wilden naar de eenvoud. Julia was de nicht van de Britse fotografe Julia Margaret Cameron, die bekend werd vanwege haar portretten van bekende mensen. Haar stijl van nauw afgesneden portretten wordt tegenwoordig nog steeds gebruikt bij onder andere pasfoto’s. De foto die de fotografe maakte werd een van haar meest bekende werken. Julia was 21 jaar en was net mevrouw Duckworth geworden. Een kleine drie jaar later was ze alweer weduwe, maar nu met twee jonge kinderen en zwanger van de derde. Haar kinderen heette George, Stella en Gerald Duckworth.
Julia ontmoette Leslie Stephen, de weduwnaar van Harriet Marian Thackeray, dochter van William Thackeray, een Engelse Roman schrijver. Uit dit huwelijk kwam een verstandelijk gehandicapte dochter Laura. Leslie en Julia kregen samen vier kinderen, Vanessa, Thoby, Virginia en Adrian. Hierdoor bestond het huishouden uit kinderen van drie huwelijken.
Virginia werd opgevoed door haar ouders in een goed draaiend huishouden. Door Leslie’s werk als redacteur, criticus en biograaf, maar ook door zijn connecties met William Thackeray werden de kinderen opgevoed in een omgeving vol met invloeden van de Victoriaanse literaire samenleving. Bovenop deze invloeden was de immense bibliotheek in hun huis, waardoor Virginia en haar zus Vanessa de klassiekers en Engelse literatuur leerden kennen. Dit in tegenstelling tot hun broers Adrian en Julian die naar de school in Cambridge werden gestuurd.
Als jong meisje was Virginia speels en vindingrijk. Ze startte een familie krant, “The Hyde Park Gate News”, waar ze de anekdotes over haar familie in beschreef. Haar opgeruimde karakter kreeg een forse deuk toen ze op zesjarige leeftijd door haar stiefbroers werd misbruikt. Dit litteken werd nog dieper toen haar moeder in 1895 onverwachte overleed en nog geen twee jaar later haar halfzusje Stella. Dit zorgden voor de eerste zenuwinzinkingen waarna nog velen volgden.
Het lukte Virginia desondanks om toch diverse opleidingen op universitair niveau te volgen aan de vrouwen “Department of King's College in Londen”. Tijdens haar vier jaar durende opleiding kwam ze in contact met radicale feministen, de aanhangers voor vrouwen in het hoger onderwijs. De dood van haar vader in 1904 leidde opnieuw tot zware zenuwinzinking en ze werd kortstondig opgenomen.
Haar zus Vanessa en broer Adrian verkochten hun ouderlijk huis toen Virginia 20 jaar was en kochten een huis in de wijk Bloomsbury in Londen. Door haar broers en zus kwam Virginia in contact met verschillende leden van de Bloomsburry Friends, een groep intellectuele artiesten.
Virginia Stephen ontmoette Leonard Woolf terwijl ze haar broer bezocht aan het Trinity college rond 1900. Jaren later stelde hun wederzijdse vriend Lytton Strachey hen weer aan elkaar voor. Het was Lytton die Leonard aanspoorde om met Virginia te trouwen. Leonard deed meerdere aanzoeken, maar Virginia weigerde, bang voor het huwelijk en de sexuele betrokkenheid die dit vereiste. Pas na de derde huwelijks aanzoek, ging ze overstag.
Het stel trouwde op 10 augustus 1912 en brachten hun huwelijksnacht door in hun gehuurde huis in East Sussex, voordat ze aan hun reis naar Frankrijk, Spanje en Italië begonnen. Tijdens de huwelijksreis ontdekte Leonard Virginia’s afkeer voor seks. Beiden rekenen dit aan de traumatische ervaringen die Virginia als kind had meegemaakt. Ondanks dit, hoopte het echtpaar om kinderen te krijgen. Maar kort na hun huwelijk, adviseerde haar artsen om niet aan kinderen te beginnen door Virginia’s steeds terugkerende psychische problemen.
Door haar huwelijk kon Virginia zich volledig richten op het schrijven, wat haar veel succes opleverde. Vooral tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog was ze een bekend auteur en gaf ze lezingen op scholen en bij verenigingen. Maar ondanks haar succes, kreeg ze haar depressies niet onder controle.
Gedurende hun huwelijk zorgde Leonard liefdevol voor Virginia tijdens haar depressieve periodes, zelfmoordpogingen en de ups en downs van haar bipolaire stoornis. Hij moest toezien hoe zij tijdens het werken aan haar laatste manuscript steeds dieper wegzonk in een bodemloze put.
Leonard was Jood en dreigde door de Nazi’s gevangen te worden genomen. Daarnaast was ook hun huis tijdens de Blitz Krieg verwoest. Mede door deze incidenten zorgde dit ervoor dat Virginia op 28 maart 1941 haar overjas aantrok en naar de Rivier de Ouse liep waar ze haar zakken vulde met stenen. Ze waadde het water in en de stroom nam haar mee. Drie weken later vonden de autoriteiten haar lichaam.
In haar afscheidsbrief aan Leonard schreef ze:
"Dearest, I feel certain that I am going mad again. I feel we can't go through another of those terrible times. And I shan't recover this time. I begin to hear voices, and I can't concentrate. So I am doing what seems the best thing to do. You have given me the greatest possible happiness. You have been in every way all that anyone could be. I don't think two people could have been happier 'til this terrible disease came. I can't fight any longer. I know that I am spoiling your life, that without me you could work. And you will I know. You see I can't even write this properly. I can't read. What I want to say is I owe all the happiness of my life to you. You have been entirely patient with me and incredibly good. I want to say that—everybody knows it. If anybody could have saved me it would have been you. Everything has gone from me but the certainty of your goodness. I can't go on spoiling your life any longer. I don't think two people could have been happier than we have been."
Hoewel haar populariteit daalde, leefde dit na de Tweede Wereldoorlog weer op. Virginia wordt nog altijd als een van de belangrijkste auteurs van de twintigste eeuw gezien. Het bijzondere aan haar schrijfstijl is dat haar romans niet boeiend worden gemaakt door er veel acties in te stoppen, maar door de lezers mee te laten voelen met de hoofdpersonen. Hun karakters en motieven waren diepgaand uitgewerkt. Het was niet alleen de techniek die ze gebruikte maar ook de titel: “Who’s afraid of Virginia Woolf?” die zorgde dat met name mannen bang voor haar waren. Virginia Woolf was een echte feministe. Het centrale thema in haar werken was de positie van de vrouw.
Paperblanks gebruikt regelmatig bekende schrijvers, tekenaars en kunstenaars als inspiratie voor hun notitieboeken, bullet journals en agenda's.